Φίλες και φίλοι,
Μιλώντας για τη συμμετοχή των νέων στην πολιτική – και ιδιαίτερα στην τοπική πολιτική – επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από μία κοινή παραδοχή:
Όσο πιο πλατιά και ενεργή είναι η συμμετοχή των πολιτών στην πολιτική, τόσο πιο ολοκληρωμένη είναι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Η λογική είναι απλή: Οι αποφάσεις για οποιοδήποτε κοινωνικό σύνολο έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αποδειχτούν σωστές εάν σε αυτές μετέχουν όλα τα μέλη του κοινωνικού συνόλου και όχι μόνο ένα μέρος του.
Και αυτό ισχύει, είτε μιλάμε για την εκλογή ενός Διοικητικού Συμβουλίου Πολιτιστικού Συλλόγου, είτε για την διακυβέρνηση μίας χώρας.
Ωστόσο, αρκετά χρόνια τώρα, πολλοί μιλάνε για την αποστροφή των πολιτών – και ειδικά των νέων – από την πολιτική.
Έχω διαβάσει πληθώρα άρθρων και δημοσιεύσεων που χαρακτηρίζουν την εποχή μας απολίτικη και προσπαθούν να ερμηνεύσουν ή να διερευνήσουν το φαινόμενο αποχής των πολλών από τα κοινά, είτε αυτά αφορούν τη γειτονιά και την πόλη, είτε ολόκληρη την χώρα και την Ευρώπη.
Δεν σας κρύβω ότι καθώς και εγώ δεν είμαι και τόσο… μεγάλος σε ηλικία, πολλές φορές έχω αισθανθεί ότι βρίσκομαι σε μεγάλη απόσταση από όσα γίνονται και λέγονται από πολιτικούς, κόμματα, κλπ.
Ήταν αυτή η απόσταση όμως, αποτέλεσμα κάποιας δικής μου «απολιτίκ» στάσης ή μήπως αποτέλεσμα της πολιτικής όπως εφαρμόζεται;
Μα εγώ δεν είμαι «απολιτίκ».
Κάθε άλλο…
Από μικρός ενδιαφερόμουν για όσα συμβαίνουν στο σχολείο, στη γειτονιά και στην πόλη μου.
Και μεγαλώνοντας, άρχισα να καταλαβαίνω πως κάποιος σε μια θέση εξουσίας, είτε λέγεται δήμαρχος, είτε περιφερειάρχης, είτε υπουργός και πρωθυπουργός, καθορίζει το δικό μου παρόν και μέλλον με τις αποφάσεις του, επειδή ψηφίστηκε από κάποιους πολίτες.
Για την ακρίβεια, από τους περισσότερους από τους πολίτες που ψήφισαν.
Έτσι, ήξερα πως αν αυτός ο άνθρωπος έπαιρνε καλές αποφάσεις, θα έπρεπε και εγώ να τον στηρίξω με τη ψήφο μου. Στην αντίθετη περίπτωση, θα έπρεπε να στηρίξω κάποιον άλλο με την ψήφο μου. Όποιον πίστευα πως θα έκανε το καλύτερο για μένα.
Έτσι λειτουργεί η δημοκρατία. Οι περισσότεροι επιλέγουν, οι λιγότεροι πειθαρχούν.
Κατά συνέπεια, η απόστασή μου από την πολιτική, μάλλον δεν οφειλόταν σε μένα, αλλά… στην πολιτική.
Και πάλι όμως:
Τι σημαίνει, γενικά και αφηρημένα «πολιτική»;
Τίποτα, απολύτως.
«Πολιτική» είναι οι άνθρωποι που την υπηρετούν ή… την εκμεταλλεύονται.
Και επειδή κάποιοι, πράγματι την εκμεταλλεύονται ή τουλάχιστον, την υπηρετούν λάθος, πρέπει εμείς, που ψηφίζουμε, να τους κάνουμε στην άκρη. Και στην θέση τους να βάλουμε άλλους. Καλύτερους.
Ακριβώς αυτή όμως δεν είναι, αυτό που αποκαλείται «ενασχόληση με την πολιτική»;
Έτσι, αποφάσισα ότι είναι μονόδρομος η ενασχόλησή μου με την πολιτική.
Δεν γίνεται αλλιώς, εάν δεν θέλεις να αποφασίζουν πάντα κάποιοι άλλοι για σένα.
Πέρα από μένα όμως, κοιτούσα και γύρω μου. Τους συνομήλικούς μου.
Και σας λέω με κάθε ειλικρίνεια πως ακόμα και αυτοί που έλεγαν ότι δεν ασχολούνται με την πολιτική, συχνά – πυκνά σχολίαζαν νόμους και αποφάσεις ή ασκούσαν κριτική σε πολιτικούς, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις.
«Και τι σε νοιάζει εσένα, αφού δεν ασχολείσαι;» τους ρωτούσα κάποιες φορές.
Άλλοι, απλά ανασήκωναν τους ώμους από αμηχανία. Άλλοι, πάλι από αμηχανία, έλεγαν «έτσι μωρέ, για να λέμε κάτι». Και άλλοι… διαμαρτύρονταν. «Τι λες ρε φίλε; Εδώ μας πεθαίνουν…».
«Ναι, αλλά όταν αυτοί που σε πεθαίνουν τώρα ψηφίζονταν, εσύ πήγαινες για μπάνιο και έλεγες: Έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι… Μην διαμαρτύρεσαι τώρα, λοιπόν».
Κάπως έτσι λοιπόν, όπως νομίζω ότι συμβαίνει σε κάθε παρέα και σε κάθε μικρή κοινωνία, εγώ θέλησα να εμπλακώ πιο ενεργά στην πολιτική και να προσπαθήσω να εκφράσω τη γενιά και την εποχή μου, κόντρα σε κάθε τι παλιό και ξεπερασμένο.
Και από τους συνομηλίκους μου, σας πληροφορώ πως ούτε ένας δεν είναι σήμερα «απολιτίκ», ακόμα και δεν υπήρξε ποτέ του υποψήφιος, παρά μόνο ψηφοφόρος.
Κάπως έτσι, φίλες και φίλοι, έχω φτάσει στο εξής συμπέρασμα:
Η από-πολιτικοποίηση και η από-ιδεολογοποίηση της σημερινής κοινωνίας και ειδικά των νέων, είναι ένας μεγάλος μύθος.
Ειδικά στις μέρες μας, και στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, η νεολαία, όχι μόνο δεν διστάζει να εκφράσει πολιτική άποψη, αλλά επιδιώκει να παρεμβαίνει, να αναπτύσσει συλλογική δράση και να διεκδικεί έκφραση για την πολιτική.
Ίσως μοιάζει παράξενο και αιρετικό αυτό που λέω, αλλά το πιστεύω βαθιά:
Ειδικά η σημερινή νέα γενιά δεν μένει στο περιθώριο των εξελίξεων. Γίνεται ένα, όλο και πιο ζωντανό και παρεμβατικό κομμάτι της κοινωνίας, που αναλαμβάνει ευθύνες, αντιδρά και διεκδικεί ένα καλύτερο μέλλον από το θλιβερό παρόν.
Οι νέοι σήμερα δεν απαξιώνουν την πολιτική. Απαξιώνουν το χθες γιατί πιστεύουν – και έχουν δίκιο – ότι συνέτριψε τα όνειρά τους και τα όνειρα των οικογένειών τους.
Αλλά δεν μένουν απαθείς και αδιάφοροι.
Οι νέες και οι νέοι στη σημερινή Ελλάδα δεν αποτελούν μία μάζα που ασχολείται μόνο με τα social media, τη διασκέδαση και τον καφέ.
Αυτή είναι μία λάθος εικόνα που ενδεχομένως ακόμα και σκόπιμα προβάλλεται από εκείνους που δεν θέλουν τους νέους στην πολιτική, γιατί ξέρουν πως οι νέοι θα διαμορφώσουν ένα διαφορετικό τοπίο, στο οποίο αυτοί δεν θα έχουν κανέναν ρόλο και καμία θέση.
Είναι προφανές, δεν ανήκω σε αυτή την κάστα.
Αντίθετα, ανήκω σε εκείνους που θεωρούν τη νέα γενιά ως τον καλύτερο σύμμαχό μας στην προσπάθεια να βελτιώσουμε τον τόπο μας.
Μία από τις ερωτήσεις που συχνά – πυκνά μου κάνουν, ειδικά από την ώρα που έγινε γνωστό ότι θα είμαι υποψήφιος Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας, είναι: «Τι έχετε να πείτε κύριε Φαρμάκη στη νέα γενιά;» Ή «τι υπόσχεστε στους νέους που είναι απογοητευμένοι από τη σημερινή κατάσταση;»
Και συνέχεια απαντώ: Δεν έχω τίποτα να πω και τίποτα να συμβουλεύσω τους νέους. Τα ξέρουν όλα και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Δεν είμαι κανένας πάνσοφος δάσκαλος για να νουθετήσω κανέναν και ειδικά τους νέους. Είμαι μόνο ένας σύμμαχός τους. Ένας νέος πολιτικός που το μόνο υπόσχεται είναι πως θα αγωνιστεί για όσα και αυτοί αγωνίζονται.
Είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει πως η πολιτική δεν είναι κυνισμός και κυνήγι ατομικών συμφερόντων. Η πολιτική είναι ευαισθησία, δύναμη ανατροπής και βελτίωσης της ζωής των πολλών, όχι των λίγων.
Η πολιτική δεν είναι ξύλινα λόγια και κούφιες υποσχέσεις. Είναι απλές και καθημερινές πράξεις που μας πάνε όλους λίγο πιο μπροστά και φτιάχνουν μία κοινωνία πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη και φυσικά, πιο εύρωστη.
Αδιαφορώ, όσο και οι νέοι, γι’ αυτό που ακόμα και σήμερα παρουσιάζεται ως πολιτική, αλλά δεν είναι.
Οργίζομαι το ίδιο με τους νέους βλέποντας την αδικία, την αναξιοκρατία και την μετριοκρατία ακόμα να αντέχουν.
Και θέλω να παλέψω μαζί με τους νέους για μία νέα πολιτική και για έναν καλύτερο τόπο.
Πιστεύω ακράδαντα, ότι στις εκλογές του Μαΐου, η νέα γενιά θα δώσει βροντερό παρών.
Και ότι αυτό το βροντερό παρών θα φανεί και στο αποτέλεσμα των Περιφερειακών Εκλογών στη Δυτική Ελλάδα, όπου οι εκπρόσωποι της πολιτικής του χθες θα υποστούν συντριβή.
Απομένει αυτή τη δύναμη, που πιστεύω ότι θα δώσουν οι νέοι σε εμάς, τους εκπροσώπους της νέας πολιτικής και αυτοδιοικητικής γενιάς, να την μετατρέψουμε σε ουσιαστική δύναμη αναγέννησης. Και σε μία πολιτική που, επιτέλους, θα αρχίσει να ενδιαφέρεται για τους νέους!
Και μία τέτοια πολιτική είναι αυτή που θα δημιουργήσει νέες δουλειές και θέσεις εργασίας. Που θα επενδύσει στη γνώση και στην τεχνολογία. Που θα αποκαταστήσει την λειτουργία και την αξία των θεσμών. Που θα προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους και ένα κράτος πραγματικής ισονομίας.
Και μιλώντας ειδικότερα για τη Δυτική Ελλάδα, μία σύγχρονη πολιτική δεν είναι μόνο αυτή που θα κάνει όλα τα παραπάνω, αλλά που επιτέλους, θα μετατρέψει τους νομούς Αχαΐας, Αιτωλοακαρνανίας και Ηλείας σε δυναμική ενότητα, εκμεταλλευόμενη τα επιμέρους πλεονεκτήματα κάθε περιοχής.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Είμαστε όμως όλοι ίσοι.
Δεν έχουμε όλοι τα ίδια προσόντα. Έχουμε όμως τα ίδια δικαιώματα.
Και προπάντων: Ο καθένας μόνος του δεν είναι δυνατός. Όλοι μαζί όμως, είμαστε οι δυνατότεροι!
Είμαι απολύτως βέβαιος πως απευθύνομαι σε ανθρώπους που όλα αυτά τα καταλαβαίνουν πολύ καλά.
Όπως τα καταλαβαίνουν και όλες οι νέες και οι νέοι στην περιοχή μας.
Γι’ αυτό και το δικαίωμά τους σε έναν καλύτερο τόπο, όσο και να το πολεμήσουν, θα επικρατήσει.
Σας ευχαριστώ πολύ